25 / 02 / 2019
Waarom wij rebranden? DEEL 1: Bezwijken onder druk
Een korte serie blogs over het waarom van onze rebranding; over onze ‘WHY-gedreven’ zoektocht naar het er ook aan de buitenkant uitzien als het agency dat we waren geworden, over vallen en opstaan, de magie van een sterk team… en hoe iets alsmaar voor je uitschuiven voor een keer iets positiefs bracht.
Het was een vrijdag, laat in de middag, begin september 2016, en het einde van de zomer kwam in zicht. Ik stond in de groen gekleurde en ruime tuin van een vriend. Een glas Chianti in m’n hand, even diep ademhalen na twee ongenadig heftige weken. Mijn telefoon ging over…
We gingen destijds nog door het leven als ‘Video4commerce’ en nog geen twee weken daarvoor, had een van onze corporate klanten ons een behoorlijke uitdaging voorgeschoteld: ze hadden een high level ‘sales pitch’ video nodig over een nieuwe software oplossing die hen in feite een direct concurrentievoordeel zou opleveren. Omdat bepaalde stakeholders dat wensten, moest de video ook nog eens binnen twee weken worden opgeleverd zodat deze getoond kon worden op een aankomend evenement. Ook was het belangrijk dat de ‘production value’ hoog moest zijn, indrukwekkende en rijke visuals..
We waren inmiddels redelijk gewend geraakt aan het werken voor corporates, en tijdkritische projecten hoorden daar soms nou eenmaal bij. In een grote organisatie, met vele afdelingen en wisselende belangen kunnen zaken snel veranderen… en als je wilt werken voor klanten van die omvang, moet je daar mee kunnen omgaan en altijd kunnen leveren… anders ben je simpelweg klaar.
Omdat onze klant begreep hoe krap dit ging worden was budget niet het probleem voor dit project en wij waardeerden dit zeer. Maar in een situatie als deze kan je alle budget van de wereld tot je beschikking hebben, maar als je niet de creatieve vermogen hebt, niet de daadkracht en het doorzettingsvermogen hebt… als je bezwijkt onder de druk (zoals Jeffrey regelmatig overkomt tijdens onze, vaak zorgelijk competitieve, potjes tafelvoetbal op de vrijdagmiddag) kan niets of niemand je redden.
...als je wilt werken voor klanten van die omvang, moet je daar mee kunnen omgaan en altijd kunnen leveren… anders ben je simpelweg klaar.
We hielden een teamoverleg om deze uitdaging te bespreken, om te beoordelen of we iets konden leveren in de tijd die we hadden, dat zou voldoen aan de verwachtingen van de klant. Ook hield ik in gedachten dat het team al onder behoorlijk wat stress had gestaan. Over het algemeen op een positieve manier, met mooie projecten, maar dat betekent nog steeds niet dat mensen robots zijn. Enigszins tot mijn verbazing verliep het overleg zeer positief, waarbij het opviel dat iedereen vooral in mogelijkheden en niet in beperkingen dacht. Er werden direct eerste ideeën en suggesties over tafel gegooid over hoe we dit varkentje konden wassen. We besloten er vol voor te gaan, van conceptcreatie tot ‘high end’ sound design en alles daartussenin, in de volledige wetenschap dat het krap ging worden… zeer krap.
We gingen aan het werk, lang dagen, pragmatisch en met de nodige improvisatie, met de intentie het creatieve proces zo snel mogelijk aan te zwengelen. Absolute prioriteit was het in no time ontwikkelen van een zo sterk mogelijk videoconcept. Het concept dat boven kwam drijven was gebaseerd op een black room setting, een acteur en een futuristisch ogende ‘gesture based user interface’. Het concept was soort van een compromis, omdat het er op neer kwam dat we moesten kiezen tussen meerdere filmdagen en settings maar amper tijd zouden hebben voor post-productie, of kiezen voor slechts een shoot dag en het zwaartepunt meer naar post-productie verplaatsen. Het leek ons op dat moment het slimste van zo min mogelijk externe factoren afhankelijk te hoeven zijn. Als we bijvoorbeeld de edit of het animatie/CGI gedeelte zouden verknallen hadden in ieder geval enkel onszelf om de schuld te geven… Naast het ontwikkelen van het concept, voltooiden we het script (inclusief de gebaren die de acteur zou moeten maken met geen enkele visuele referentie behalve onze ‘pantomime achtige’ gebaren), schreven we de voice over en lieten we deze inspreken, casten we de acteur, huurden we een visagiste in, scouten en huurden we de filmlocatie EN deden we shoot… allemaal in diezelfde week. Reëel gezien hadden we nog maar enkele dagen over voor post-productie, en vooral voor Jos werden dit ronduit slopende dagen… hij spendeerde letterlijk dagen en nachten aan het ontwikkelen van de visuals; design, motion tracking, compositing, het bijschaven van de edit (we waren tijdens de shoot de fout ingegaan met sommige door de acteur te maken ‘gestures’). We moesten het CGI gedeelte zo snel en goed mogelijk voltooien, want de sound designer had zijn tijd ook nodig. Het waren geen leuke dagen… maar ze bleken betekenisvol te zijn.
Het was een kwestie van compleet vertrouwen, in ons vermogen om de productpropositie te doorgronden, de sales message te kunnen verwoorden en het vanaf daar van hen over te nemen. Het was zowel vleiend als beangstigend.
We naderden het einde van de tweede week… de visuals zagen er strak en rijkgevuld uit, de sound designer (we werken voor dat project samen met Arjen Jongeneel) had het fantastisch gedaan… alle elementen begonnen elkaar te versterken. De video was klaar, net op tijd om naar de klant te verzenden, vlak voor de deadline op vrijdagochtend.
Terug naar het moment diezelfde vrijdagmiddag, waar ik in die tuin stond met een glas wijn, toen mijn telefoon overging… we hadden nog steeds geen reactie ontvangen van onze klant, dus toen ik zijn naam op mijn scherm zag voelde ik een bepaalde opluchting. We zouden nu in ieder geval te horen krijgen of we het in de ogen van de klant totaal hadden ‘ge-nailed’ of volledig hadden verknald… Let wel, we zijn die twee weken volledig van de radar verdwenen. Onze klant had in hele grote lijnen iets van het concept meegekregen dat wij voor ogen hadden, maar daar was het bij gebleven. Het was een kwestie van compleet vertrouwen, in ons, in ons vermogen om de productpropositie te doorgronden, de sales message te kunnen verwoorden en het vanaf daar van hen over te nemen. Het voelde zowel vleiend als beangstigend.
Ik nam mijn telefoon en zei “Hello”. Na een korte stilte antwoordde onze klant: ““Hello Ian” gevolgd door een stilte. Ik probeerde het gesprek op gang te brengen en vroeg ““How are you doing today?” Hij antwoordde droogjes “I’m fine, thank you. And you?” Ik reageerde “I’m good, just a bit tired” “Did you see the video”? vroeg ik direct.“I did .. “ Weer stilte. Ik kon nu zo’n beetje mijn hart in mijn keel voelen kloppen, aangezien ik nog steeds totaal geen hoogte van hem kon krijgen. Ik bereidde me voor op het ergste. Nu wil ik het weten ook, dacht ik bij mezelf en vroeg hem: “What do you think of it?” Na nogmaals een korte stilte antwoordde hij, en ik citeer: “I was gobsmacked”.
“What does that mean? Is it a good thing?” vroeg ik hem nog…
Ik kan je verzekeren dat na dat telefoongesprek mijn glas Chianti nog beter smaakte dan daarvoor…
Wil je weten waarom hetgeen hierboven is beschreven zo belangrijk was voor onze verdere ontwikkeling als agency? Lees dan binnenkort “Waarom wij rebranden? DEEL 2: Vallen en opstaan” Volg ons op Facebook of LinkedIn, wij zullen het daar voor je delen!
